Boten
Opgegroeid
in Friesland was er altijd water. Bossen en vooral bergen vind ik fijn, maar er gaat niets boven water. Als kind had ik al de droom ooit op een boot te gaan wonen, later, als ik groot was.
Mijn vader
heb ik nooit gekend. Hij verdween uit mijn leven voordat ik twee was. Omdat ik wel heel nieuwsgierig naar hem was, mijn moeder zei vaak dat ik op hem leek, ging ik op onderzoek uit en met behulp
van het FIOM vond ik hem in 1997. Wonend op een boot! In elk geval in dat opzicht leek ik op hem. Een prachtig oud vrachtschip door hemzelf omgebouwd (in dat opzicht lijk ik dan weer niet op hem
:-(). Toen wist ik het zeker, later ga ik op een boot wonen. Later… Eerst afstuderen, trouwen, kinderen, huizen kopen, nog meer kinderen, nog meer huizen kopen, een andere droom -kinderen die dat
nodig hebben een veilige plek bieden- waarmaken. En zo dreef het waterwonen steeds verder bij de realiteit vandaan.
Om
af en toe aan de kindervreugd en daarbij behorende rommel en chaos te kunnen ontsnappen, kocht ik een boot. Een kleintje; kneuterig schattig, maar zonder toilet niet praktisch om in te
overnachten. Binnen een jaar was daar boot 2; groter, maar deze bleek met één slaapruimte en zoveel kinderen, toilet in de slaapruimte en een oude koelkast die ieder half uur aansloeg, ook niet
handig. Mijn man, niet de beroerdste, zei: ¨oké, nog één keer een andere boot.¨ Het werd een prachtige Valkkruiser met alles erop en eraan! En man wat was ik gelukkig met mijn kleine huisje op
het water. Zolang ik maar niet hoefde te varen. Want man, wat was dat ding groot, de motor, lawaaiig, de slangen lek, de bilgepomp stuk. Koop een boot en werk je dood, werd in dit geval: koop een
boot en schrik je dood: 60 centimeter water in het ruim, ontploffende motor (twee keer!), lekkage na lekkage. Op een gegeven moment zat manlief naast de telefoon als ik weer naar de boot
vertrokken was; alert en paraat. Mijn botenman zat onder de sneltoets van de telefoon. En dochterlief van 6 zei eens, toen we naar de boot gingen: ¨gaan we vandaag wéér een avontuur beleven?¨
Kortom, Boot 3 -hoe mooi ook- en ik waren niet voorbestemd. Maar wonen op het water had me weer te pakken en liet me niet meer los.